JUBILEUMACTIE PASTOOR BOOGERS April 2014

‘IK ZOEK MENSEN DIE MEEDOEN…..’ Gesprek met pastoor Hans Boogers t.g.v. zijn 25 jarig priesterjubileum. Pastoor Hans Boogers is op 23 juni 1989 In Wageningen gewijd tot priester. Dit jaar viert hij zijn 25 jarig priester-jubileum in onze parochies (Thomas a Kempis en Norbertus). Tijd voor een feestje en een gesprek.   Pastoor Hans Boogers: ‘ Mijn priesterroeping kwam gewoon op mijn weg. Ik ben altijd kerkelijk betrokken geweest. Als klein kind van twee jaar namen mijn ouders mij al mee naar de kerk en eigenlijk ben ik er nooit meer weggegaan. Ik ben misdienaar geweest in Noordwijkerhout en Driebergen tot mijn vijftiende jaar. Daarna kwam ik in contact met de oecumenische gemeente Arca Pacis in Driebergen. Na mijn middelbare school (en de toen verplichte dienstplicht) ben ik gaan werken in Veenendaal in het bankwezen. Door mijn kerkelijke betrokkenheid kwam ik in contact met mensen die mij inspireerden zoals onder andere pastoor Theo van der Sman. Door hen, door mijn liefde voor de liturgie en aangetrokken door het voorbeeld van de heilige Franciscus van Assisi (mijn tweede doopnaam), kwam de gedachte bij mij op of priesterstudie iets voor mij zou zijn. In 1983 ben ik naast mijn werk aan de priesteropleiding Bovendonk begonnen. Vijf dagen werken en vanaf vrijdag avond t/m zondag studie. In mijn stageperiode behorende bij de opleiding, werd mij duidelijk dat dit mijn weg was: ik wil(de) mensen nabij zijn. Maar je moet groeien naar het priester ambt. Ook naar de keuze voor het celibaat moet je groeien, net zoals twee mensen in een relatie naar elkaar toe groeien en dan de keus maken om samen verder te gaan. Maar ook hier geldt: je moet aan je relatie blijven werken. Mijn keus werd (nogmaals) bevestigd door een mystieke ervaring die ik mocht beleven in het klooster Chevetogne. Toen wist ik het zeker, dit is het voor mij. Dit is mijn weg. Ook de mensen in mijn omgeving bemoedigden mij in mijn keuze. Op 23 juni 1989 ben ik tot priester gewijd door ……..Tijdens de litanie van Allerheiligen voelde ik me gedragen door iedereen in de gemeenschap. Mijn eerste benoeming als parochie vicaris (kapelaan) was in Groessen, Loo en Duiven bij pastoor Joop Huisman en na zijn vertrek bij pastoor Harry Hendriksen. Ik heb daar veel persoonlijk pastoraat gedaan wat ik erg leuk vond. Geleidelijk aan kreeg in meer bestuurlijke ervaring en ben betrokken geweest bij het opzetten van een wijkcontactopbouw. Ook heb ik er carnaval leren vieren, met het Schuttersfeest en de kermis. Een mooie en leerzame tijd heb ik daar gehad. Mijn eerste pastoorsbenoeming was in de West Betuwe (o.a. Culemborg, Buren Geldermalsen) en na 9 jaar de tweede in de Paulusparochie in Groenlo en omgeving (in de Achterhoek). En nu dus in de Thomas a Kempisparochie (sinds oktober 2011) en de Norbertusparochie, sinds 1 augustus 2013). Het ambt van pastoor is erg veranderd. Tijdens mijn studie werd ons al duidelijk gemaakt dat er in de toekomst minder kerkgebouwen zouden komen. Dat er grotere parochies met meer geloofsgemeenschappen zouden komen met als gevolg minder persoonlijk contact. Kijk maar naar onze parochie nu. Door de grootte is het voor mij gewoon onmogelijk om alle parochianen te kennen. En dat vind ik wel erg jammer. We hebben (gelukkig) veel actieve vrijwilligers die hun eigen geloofsgemeenschap (mee) willen dragen en in stand te houden. Ik ben altijd blij met mensen die dat willen en kunnen en zo bijdragen aan onze kerk. Ze zijn zo belangrijk! Persoonlijk is ‘kerk’ voor mij de Liturgie. Dat is de bron van waaruit ik leef. Men typeert mij als de ‘pastoor met de glimlach’. Ik ben positief ingesteld en kan heerlijk genieten van kleine dingen en onverwachte momenten. Ik ben een mensenmens die het beste functioneert met mensen om mij heen. Zoals ook in ons pastoraal team. Ik voel me rijk door mijn verbintenis met God. Ja, ik heb behoefte en wil graag contact met mensen hebben. Maar tegelijk heb ik ook de behoefte om me even terug te trekken en stil te zijn. Om bij God te zijn. Ik mag graag reizen om mensen te ontmoeten buiten de eigen kring en verbindingen te leggen, ook uit verschillende culturen. Mensen die inspireren en motiveren. Ik zoek mensen die meedoen om ons geloof uit te blijven dragen. We moeten letterlijk meer naar ‘buiten’, zoals onze paus Franciscus het ook al aangaf. Hoe ik de toekomst zie? Ik denk dat er (helaas) nog minder kerkgebouwen komen in een groter gebied. Nu vieren we nog op zoveel mogelijke kerkplekken, maar ook dat zal minder worden. Ik denk dat er kleine geloofsgemeenschappen zullen ontstaan. Aan alle gelovigen en parochianen zou ik graag het geloof en het vaste vertrouwen willen (mee)geven in God. Zoals ik elke dag weer mediteer over de naam van God, ‘Ik zal er zijn (voor jou) hoe dan ook’ en daaruit leef, dat wens ik ieder ander mens toe. Om te kunnen leven uit geloof en vertrouwen in God. Net als in psalm 23: ‘Mijn herder is de Heer’. God is bij ons altijd en op allerlei momenten’. Als jubileumgeschenk vraagt u geld voor de Stichting Hulp Aan Sri Lanka. Heeft u een bepaald onderdeel hiervan op het oog waaraan u dat wilt besteden? ‘Dat is natuurlijk erg afhankelijk van het bedrag dat binnenkomt. Huizen bouwen voor gezinnen is prachtig maar ook geld om jongeren te laten leren zodat zij later hun eigen mensen weer verder kunnen helpen. Om zo samen een gemeenschap te vormen en te bouwen aan een betere toekomst. Het zou heel fijn zijn als we daaraan zo mogen bijdragen.’ Lenie Tacken en Diny Kok